ولادت با سعادت امام علی النّقی علیه السّلام بر همه دوستداران و شیعیان آن حضرت مبارک باد.
شناسنامهء دهمین خورشید ولایت ـ محمّد بن علی (ع)
دهمین پیشواى شیعیان، حضرت امام على بن محمد الهادى علیه السلام در نیمه ذیحجه، سال 212 هجرى (1) در «صریا» (2) متولد شد. نام مبارکش «على»، کنیهاش «ابوالحسن» (3) ، و القابش: «نجیب»، «مرتضى»، «هادى»، «نقى»، «عالم»، «فقیه»، «امین»، «مؤتمن»، «طیب»، «متوکل» و «عسکرى» (4) مىباشد و مشهورتر از همه «هادى» و «نقى» است.
پدر آن گرامى، پیشواى نهم، حضرت جواد علیه السلام و مادرش بانوى گرانقدر و با فضیلتى به نام «سمانه مغربیه» است که به «سیده ام الفضل» معروف بود. (5) محمد بن فرج مىگوید:
«ابوجعفر، محمد بن على علیه السلام مرا خواست و فرمود: کاروانى که برده فروشى در میان اوست و کنیزانى همراه خود دارد از راه مىرسد. سپس هفتاد دینار به من داد و امر کرد با آن، کنیزى را با مشخصاتى که داد بخرم.
من ماموریت را انجام دادم. این کنیز که «ام ولد» (6) بود همان مادر «ابوالحسن» علیه السلام است. (7)
قدر و منزلت این بانوى گرامى بدان پایه بود که امام هادى دربارهاش فرمود:
«مادرم عارف به حق من مىباشد و اهل بهشت است. شیطان سرکش به او نزدیک نمىشود و مکر زورگوى لجوج به وى نمىرسد و خداوند حافظ و نگهبان اوست و او در زمره مادران صدیقین و صالحان قرار دارد. » (8)
پىنوشتها:
(1) ر. ک. مناقب، ابن شهر آشوب، ج 4، ص 401، اعلام الورى، ص 339 و کافى، ج 1، ص 497. نقلهاى دیگرى مانند 27 ذیحجه همان سال، و دوم و سوم و سیزدهم رجب سال 214 هجرى نیز ذکر شده است. براى آگاهى بیشتر به بحار الانوار، ج 50، ص 116 - 113 مراجعه کنید.
(2) نام روستایى در 6 کیلومترى مدینه که حضرت موسى بن جعفر علیه السلام آن را تاسیس کرده بود. (ر. ک. مناقب، ج 4، ص 382)، ولى در معاجم مربوط به بلدان از چنین قریهاى ذکرى به میان نیامده است. بر همین اساس ضبط دقیق آن مشخص نیست. در برخى منابع نیز «صربا» ضبط شده است.
(3) به آن حضرت «ابوالحسن ثالث» نیز گفته مىشود. در اصطلاح محدثان «ابوالحسن اول» امام کاظم علیه السلام و «ابوالحسن ثانى» امام رضا علیه السلام است.
(4) مناقب، ج 4، ص 401. القاب دیگرى نیز براى آن حضرت ذکر شده است. (ر. ک. دلائل الامامة، ص 217. )
(5)مناقب، ج 4، ص 401.
(6) به کنیزى گفته مىشود که از صاحب خود داراى فرزند مىشود و همین خصوصیت موجب آزادى او پس از مرگ مالکش مىگردد.
(7) دلائل الامامة» ص 216 و اثبات الوصیة، ص 193.
(8) همان مدرک.
